Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/406

ścistej i strasznej. Trudno było znaleźć się bliżej brzegu.
 Tymczasem atak rozpoczął się nanowo, ale powolniejszy i tem pewniejszy. Słychać było uderzenia kolbą, któremi oblegający rozpoznawali wschody po jednym stopniu.
 Ani sposób uciekać. Przez bibliotekę? Ale na płaskowzgórzu stało sześć armat wycelowanych i z lontami zapalonemi. Przez górne komnaty? Ale na cóż się to zdało? Prowadziły do platformy. A ztamtąd tylko rzucić się można było z wieży, z góry na dół.
 Siedmiu pozostałych z tej bohaterskiej gromadki zamknął nieubłaganie i pochwycił ten gruby mur, który ich i zasłaniał i zarazem wrogom wydawał. Jeszcze ich nie ujęto, a już byli więźniami.
 Margrabia podniósł głos:
 — Przyjaciele, wszystko skończone.
 I po chwili milczenia dodał:
 — Wielkie Serce niech znów będzie księdzem Turmeau.
 Wszyscy uklękli z różańcem w ręku. Uderzenia kolbami od strony oblegających przybliżały się.
 Wielkie Serce, cały zakrwawiony od kuli, która mu drasnęła czaszkę i wyrwała skórę z włosami, podniósł prawą ręką krucyfiks. Margrabia, w gruncie sceptyk, przyklękpął.
 — Niechaj każdy — rzekł Wielkie Serce — wyspowiada się ze swoich win na głos. Niech pan margrabia zacznie.
 Margrabia odpowiedział:
 — Zabijałem.
 — Zabijałem — rzekł Hoisnard.
 — Zabijałem — rzekł Guinoiseau.
 — Zabijałem — rzekł Romansik.
 — Zabijałem — rzekł Chatenay.
 — Zabijałem — rzekł Wilkołak.