Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/409

mień, spostrzegł, że głaz nie da się poruszyć. Otworu nie można już było zamknąć.
 — Panie margrabio — rzekł — śpieszmy się, kamień się opiera. Potrafiłem otworzyć przejście, ale nie będę mógł zamknąć go.
 Istotnie, po długiem nieużywaniu, głaz raz obrócony, zaciął się w obejmujących go z góry i od dołu ścianach, i niepodobna było go poruszyć.
 — Panie margrabio — mówił dalej Halmalo — spodziewałem się, że będę mógł zamknąć przejście i że Niebiescy, gdy tu wejdą, nie znajdą nikogo, nie domyślą się niczego i będą mniemali, żeśmy ulecieli z dymem. Ale oto kamień nie chce. Nieprzyjaciel zobaczy przejście otwarte i będzie mógł ścigać. Nie traćmy przynajmniej ani chwili. Co prędzej wszyscy na schody.
 Wilkołak położył rękę na ramieniu Halmala.
 — Towarzyszu, ile potrzeba czasu na przejście tą kryjówką i dostanie się bezpieczne do lasu?
 — Czy nikt nie jest ciężko raniony? — spytał Halmalo.
 Wszyscy odpowiedzieli: — Nikt.
 — W takim razie kwadrans wystarczy.
 — Więc — mówił Wilkołak — gdyby nieprzyjaciel dostał się-tu dopiero za kwadrans...
 — Mógłby nas ścigać, aleby nie dogonił.
 — Ależ oni tu będą za pięć minut — rzekł margrabia; — ta stara skrzynia niedługo ich wstrzyma. Kilka uderzeń kolby i będzie po wszystkiem. Kwadrans! któż ich zatrzyma przez kwadrans?
 — Ja — rzekł Wilkołak.
 — Ty?
 — Ja, panie margrabio. Niech Wasza Jasność wysłucha mnie. Na sześciu jest pięciu ranionych. Ja nie mam nawet draśnięcia.
 — Ani ja — rzekł margrabia.
 — Pan margrabia jest dowódcą, ja żołnierzem. Dowódca i żołnierz, to nie wszystko jedno.