Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/41

 — Z której strony?
 — Od strony Ernée. Mąż mój padł. I koniec.
 — A od śmierci męża co robisz?
 — Prowadzę moje dzieci.
 — Dokąd?
 — Gdzie mnie oczy zaniosą.
 — A gdzie sypiasz?
 — Na ziemi.
 — Co jesz?
 — Nic.
 Sierżant nadął wargi, wąsami dotykając nosa.
 — Nic?
 — To jest dzikie śliwki, ciarki zeszłoroczne, jeśli je znajdę w cierniach, borówki i listki paproci.
 — To wistocie nic.
 Starszy chłopiec, widocznie zrozumiawszy rozmowę, rzekł:
 — Jeść mi się chce.
 Sierżant dobył z kieszeni kawał razowego chleba i podał go matce. Kobieta rozłamała chleb na dwa kawałki i dała je dzieciom. Malcy chciwie jadły.
 — Dla siebie nic nie zostawiła — mruknął sierżant.
 — Bo jej się jeść nie chce — rzekł żołnierz.
 — Nie, bo jest matką — odparł sierżant.
 Dzieci przerwały te uwagi.
 — Pić! — zawołało jedno.
 — Pić! — powtórzyło drugie.
 — Czy niema strumienia w tym lesie dyabelskim? — spytał sierżant.
 — Wiwandyerka wzięła kubek miedziany, wiszący u jej pasa, zakręciła kurek u baryłki przewieszonej przez plecy, wlała kilka kropli do kubka i podała dzieciom.
 Pierwszy chłopiec napił się i skrzywił.
 Drugi napił się i splunął.
 — A jednak to bardzo dobre — rzekła wiwandyerka.