Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/410

 — Wiem, każdy z nas ma inne obowiązki.
 — Nie, panie margrabio, mamy jednakowy obowiązek: ocalić Waszą Jasność.
 Wilkołak zwrócił się do swoich towarzyszów:
 — Towarzysze, idzie o to, ażeby zatrzymać nieprzyjaciela i opóźnić pogoń, jak można najdłużej. Słuchajcie. Jam silny, bo nie straciłem ani kropli krwi; nie będąc ranionym, wytrwam dłużej, niż kto inny. Idźcie wszyscy, pozostawcie mi broń; dobry z niej zrobię użytek. Podejmuję się zatrzymać nieprzyjaciela przez dobre pół godziny. Ile jest pistoletów nabitych?
 — Cztery.
 — Pokładźcie je na ziemi.
 Uczyniono jak żądał.
 — Dobrze. Ja zostaję; będą mieli z kim pomówić. A teraz żwawo, idźcie sobie.
 W położeniu nad przepaścią nikt o podziękowaniach nie myśli.
 Zaledwie uściskano mu rękę.
 — Do widzenia — rzekł margrabia.
 — Nie, panie margrabio. Spodziewam się, że nie. Nie dowidzenia, bo ja umrę.
 Wszyscy zapuścili się pojedyńczo na skręty wązkich schodów, a najprzód ranni. Podczas gdy schodzili zwolna, margrabia wyjął ołówek ze swego pugilaresu i napisał kilka wyrazów na kamieniu, który nie mógł się już obracać i zostawiał przejście otwarte.
 — Niech Wasza Jasność wejdzie, was już tylko brakuje — rzekł Halmalo.
 I Halmalo zaczął schodzić po schodach.
 Margrabia poszedł za nim.
 Wilkołak pozostał sam.

---