Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/42

 — Zapewne gorzałka? — spytał sierżant.
 — Tak, i doskonała. Te wieśniaki jednak nie znają się na tem.
 I otarła swój kubek.
 Sierżant znów pytał:
 — I otóż tak pani uciekasz?
 — Trzeba.
 — I tak przez pola i lasy, jak się zdarzy?
 — Biegnę co mi sił starczy, potem idę, a potem padam.
 — Biedna parafianka! — rzekła wiwandyerka.
 — Ludzie się biją — wyszeptała kobieta. — Wszędzie dokoła mnie strzelają, nie wiem o co. Zabili mi męża. To tylko jedno zrozumiałam.
 Sierżant uderzył kolbą w ziemię, że aż zadźwięczało, i zawołał:
 — Co to za głupia wojna, niech ją licho porwie!
 Kobieta mówiła dalej:
 — Zeszłej nocy spaliśmy na mchu w drzewie.
 — Wszyscy czworo?
 — Tak, wszyscy czworo.
 — Więc chyba spaliście stojąc.
 I obróciwszy się do żołnierzy, dodał:
 — Towarzysze, ci biedacy nazywają posłaniem ze mchu wydrążenie w starem, suchem drzewie, w które człowiek wsuwa się jak do pochwy. Nie macie się jednak czemu dziwić; nie każdy przecie musi być z Paryża.
 — Spać w wydrążeniu i z trojgiem dzieci! — zawołała wiwandyerka.
 — I gdy dzieciaki zakrzyczały — mówił dalej sierżant — przechodnie, nie wiedząc co się dzieje, musieli okrutnie się dziwić, że drzewo krzyczy: Tata! Mama!
 — Szczęściem, że to lato — rzekła z westchnieniem kobieta.
 I patrzyła na ziemię z rezygnacyą, a w jej oczach było jakby zdziwienie z wielkich katastrof.