Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/428

VI.

Od wrót kamiennych do wrót żelaznych.

 Całe wojsko bezsilne wobec ratunku niemożliwego; cztery tysiące ludzi nie mogących uratować trojga dzieci; takie było położenie rzeczy.
 Drabiny wistocie nie było; nie przywieziono jeszcze tej, którą wysłano z Javen,é pożar się szerzył, jak rozwarty krater; próbować zagasić go wodą z wyschniętego prawie strumyka w parowie było śmiesznością i mogło znaczyć tyle, co wylanie szklanki wody na wulkan.
 Cimourdain, Guéchamp i Radoub spuścili się do parowu; Gauvain wszedł do sali drugiego piętra wieży, gdzie był głaz obracający się w ścianie, tajemne przejście i drzwi żelazne do biblioteki. Tam znajdował się poprzednio lont nasiarkowany, zapalony przez Wilkołaka; ztamtąd też wyszedł pożar.
 Gauvain przyprowadził, z sobą dwudziestu saperów. Jeden już tylko był ratunek: wywalić drzwi żelazne. Ale drzwi straszliwie silnie były zamknięte.
 Zaczęto rąbać toporami, ale topory się wyszczerbiały.
 Jeden z saperów rzekł:
 — Stal, jak szkło, pryska na tem żelazie.
 Wrota były istotnie z kutego żelaza, z dwóch blach trzycalowych spojonych nitami.
 Przyniesiono drągi żelazne i próbowano drzwi podważyć. Drągi się łamały.
 — To jakby patyczki — rzekł saper.
 Gauvain, posępny, rzekł do siebie:
 — Chyba tylko kula wywaliłaby te drzwi; gdyby tylko można było wprowadzić tu armatę.
 — I to jeszcze pytanie — zauważył saper.
 Nastała chwila pognębienia. Wszystkie te bezsilne ręce opadały. Milczący, zwyciężeni, przerażeni,