Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/431

 Matka zawołała:
 — Moje dzieci! Janku! Alanie! Jurciu!
 Dzieci patrzyły dokoła. Starały się zrozumieć. To, co przeraża ludzi, zaciekawia dzieci. Kto łatwo się dziwi, ten się niełatwo przestrasza; nieświadomość mieści w sobie odwagę. Dzieci tak mało mają prawa do piekła, że ujrzawszy je, pownieby je podziwiały.
 Matka powtórzyła:
 — Janku! Alanie! Jurciu!
 Janek odwrócił głowę; ten głos wyrwał go z roztargnienia; dzieci mają krótką pamięć, lecz prędko sobie przypominają; wczoraj, to już i cała ich przeszłość. Zobaczywszy matkę, nie zdziwił się Janek wcale, a czując w tem nadzwyczajnem otoczeniu nieokreśloną potrzebę opieki, zawołał:
 — Mamo!
 — Mamo! — rzekł Alan.
 — Mamo! — rzekła Jurcia.
 I wyciągnęła drobne rączęta.
 A matka zawyła:
 — Moje dzieci!
 Wszystko troje stanęły przy oknie; na szczęście, nie z tej strony się paliło.
 — Bardzo gorąco! — rzekł Janek.
 I dodał:
 — To parzy.
 I szukał matki oczami.
 — Chodźże, mamo!
 — Mamo! — powtórzyła Jurcia.
 Matka z rozczochranemi włosami, poszarpana, zakrwawiona, stoczyła się od krzaku do krzaku aż do parowu. Cimourdin był tam z Guéchampem, również bezsilni na dole, jak Gauvain na górze. Żołnierze w rozpaczy, że nie mogą być użyteczni, tylko się w około nich roili. Gorąco było nieznośne, a nikt go nie czuł. Rozważano stromą pochyłość mostu, wysokość arkad, wyniesienie piętr, niedostępność