Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/465

 Żandarmi odsunęli rygle, otworzyli więzienie i weszli tam.
 Cimourdain podniósł głowę, założył ręce na piersi, spojrzał na drzwi i zawołał:
 — Przyprowadźcie więźnia.
 Pod kolistą futryną drzwi otwartych ukazał się człowiek pośród dwóch żandarmów.
 Był to Gauvain.
 Cimourdain zadrżał.
 — Gauvain! — krzyknął.
 I dodał:
 — Żądam, żeby przyprowadzono więźnia.
 — Ja jestem więźniem — rzekł Gauvain.
 — Ty?
 — Ja.
 — A Lantenac?
 — Wolny!
 — Wolny?
 — Tak.
 — Uciekł?
 — Uciekł.
 Cimourdain wyjąkał drżącym głosem:
 — A... prawda! Ten zamek jest jego własnością; wszystkie wyjścia są mu znane, więzienie zapewne ma jakie tajne wyjście; powinienem był o tem pomyśleć, widać znalazł sposób ucieczki i nie potrzebował niczyjej pomocy.
 — Owszem, pomożono mu — rzekł Gauvain.
 — Do ucieczki? — Tak, do ucieczki.
 — Kto mu pomógł?
 — Ja.
 — Ty!
 — Ja.
 — Chyba ci się śni!
 — Wszedłem do więzienia i byłem sam z jeńcem. Zdjąłem z siebie płaszcz, włożyłem mu go na ramiona, zasłoniłem twarz jego kapturem i wyszedł