Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/471

naszego dowódcę! Nic z tego, Ludwisiu. bajcie mi mojego dowódcę! Potrzeba mi mojego dowódcy! Kocham go dziś bardziej jeszcze niż wczoraj. Wysyłać go pod gilotynę — ależ śmiech człeka bierze! Nie; my tego nie chcemy. Skończyłem. Mówcie sobie, co chcecie, ja z góry powiadam, że to być nie może.
 I Radoub usiadł. Rana jego się otworzyła. Struga krwi, sącząc się z pod bandaża, spływała za uchem wzdłuż szyi.
 Cimourdain obrócił się ku Radoubowi.
 — Czy głosujecie za uwolnieniem oskarżonego?
 — Głosuję za tem — rzekł Radoub — żeby go zrobiono generałem.
 — Pytam was, za czem głosujecie?
 — Głosuję za tem, żeby go zrobiono najpierwszym dostojnikiem rzeczypospolitej.
 — Sierżancie Radoub, czy głosujesz za tem, żeby komendant Gauvain był uwolniony łub nie?
 — Głosuję za tem, żeby mi ucięto głowę na jego miejscu.
 — Uwolnienie — rzekł Cimourdain. — Pisarzu, piszcie.
 Pisarz napisał: „Sierżant Radoub: uwolnienie.“
 Potem pisarz dodał:
 — Jeden głos za śmiercią. Jeden głos za uwolnieniem. Podzielone głosy.
 Kolej głosowania przyszła na Cimourdain’a.
 Wstał. Zdjął kapelusz i położył go na stole.
 Nie był już ani blady, ani siny. Jego twarz miała barwę ziemi.
 Gdyby wszyscy obecni w sali leżeli w trumnach całunami okryci, milczenie nie byłoby głębsze.
 Cimourdain rzekł głosem poważnym, powolnym a silnym:
 — Oskarżony Gauvain’ie, sprawa jest wysłuchana. W imieniu Rzeczypospolitej, sąd wojenny, większością dwóch głosów przeciw jednemu...