Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/490

 Naówczas glos krótki i nizki, który jednak wszyscy słyszeli, tak był złowrogim, zawołał z wysokości wieży:
 — Prawo winno być wykonane!
 Poznano głos nieubłagany. Cimourdain przemówił. Armia zadrżała.
 Kat już się nie wahał. I zbliżył się, trzymając postronek.
 — Poczekaj — rzekł Gauvain.
 I obrócił się ku Cimourdain’owi, i ręką prawą, jeszcze wolną, przesłał mu pożegnanie; potem dał się związać.
 Gdy już był związany, rzekł do kata:
 — Za pozwoleniem. Jeszcze chwilkę.
 I krzyknął:
 — Niech żyje Rzeczpospolita!
 Położono go na desce ruchomej. Piękną i dumną jego głowę osadzono w haniebnym naszyjniku. Kat delikatnie podniósł jego włosy, a potem nacisnął sprężynę; trójkąt odczepił się i zsunął, najprzód zwolna, potem szybko; usłyszano ohydne uderzenie...
 Współcześnie rozległ się inny łoskot. Na cios topora odpowiedział strzał z pistoletu. Cimourdain schwycił jeden z pistoletów, które miał za pasem, i w chwili, gdy głowa Gauvain’a toczyła się do kosza, Cimourdain przeszył sobie serce kulą. Strumienie krwi trysnęły z jego ust i padł nieżywy.
 I dwie te dusze, siostry tragiczne, uleciały razem; cień jednej złączył się ze światłością drugiej.

KONIEC.