Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/54

 — Nigdy.
 — E! wstąpi na tron; pomogą mu jego zbrodnie...
 — Ale mu zaszkodzą jego zdrożności — rzekł Boisberthelot.
 Nastało znów milczenie. Boisberthelot odezwał się po chwili:
 — A jednak chciał się pogodzić i przyszedł zobaczyć się z królem. Byłem tam, w Wersalu, gdy mu naplwano w oczy i wyrzucono go z zamku.
 — Z wielkich schodów?
 — Tak.
 — Dobrze zrobiono.
 — Przezwaliśmy go Burbonem Plugawym.
 — Łysy jest, owrzodzony i królobójca; co za ohyda!
 I Vieuville dodał:
 — Co do mnie, byłem z nim w Quessant.
 — Na okręcie „Świętego Ducha?“
 — Tak.
 — Gdyby był zastosował się do sygnału, który mu dał admirał Orvilliers, byłby nie przepuścił Anglików.
 — Z pewnością.
 — A czy prawda, że się schował na dno okrętu?
 — Nieprawda; ale tak mówią.
 I Vieuville rośmiał się głośno.
 Boisberthelot odezwał się znów:
 — Bieda, że mamy niedołęgów. Ten naprzykład Boulainvilliers, o którym mówiłeś, kawalerze, jest mi dobrze znany, widziałem go zblizka. W początkach chłopi uzbrojeni byli dzidami; on zaraz wbił sobie w głowę, że da się z nich utworzyć wojsko liniowe, zbrojne w dzidy i w kosy. I uczył ich musztry odpowiedniej i przemawiał do nich starym językiem wojskowym i uwziął się wysztyftować pułk wojska regularnego z tych złodziejów leśnych.