Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/57

 — Tak.
 — Jako dowódcy?
 — Tak.
 — Powiedziałbym, że i on jest dobrym oficerem tylko w otwartem polu i w walnej bitwie. W lasach i krzakach trzeba innego wodza. Krzaki zna tylko chłop.
 — A więc poprzestań na generale Stofflet i na generale Cathelineau.
 Vieuville marzy! przez chwilę i rzekł:
 — Trzeba księcia, księcia francuskiego, księcia krwi. Trzeba prawdziwego księcia.
 — Po co?
 — Dla wrażenia. Zaimponowałoby to głupowatemu chłopstwu.
 — Kochany kawalerze, książęta nie chcą się narażać i nie przyjdą.
 — Ha, to się bez nich obejdziemy.
 Boisberthelot machinalnie podniósł rękę i przycisnął ją do czoła, jakby chciał z niego myśl wydobyć.
 I rzekł:
 — Sprobujmyż więc generała, którego wieziemy.
 — O, to szlachcic całą gębą.
 — I sądzisz, że podoła swemu zadaniu?
 — Czemu nie? Byle był dobrym — rzekł Vieuville.
 — To jest srogim? — wtrącił Boisberthelot.
 Hrabia i kawaler spojrzeli sobie w oczy.
 — Panie Boisberthelot, wyjąłeś mi z ust ten wyraz. Tak, srogim. Tego właśnie nam potrzeba. Wojna ta jest bez miłosierdzia. Powodzenie i zwycięztwo po stronie chciwych krwi i okrutnych. Tak jest; trzeba nam generała, któryby był nieubłaganym. W Anjou i Poiton nasi dowódcy grają rolę wspaniałomyślnych; przesadzają się w szlachetności i łaskawości; to też nic im się nie wiedzie. W Marais