Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/68

 Był to kanonier, który tak w porę wystąpiwszy, jako pogromca potworów, zmógł rozpętaną armatę.
 Hrabia salutował po wojskowemu przed starcem, ubranym po chłopsku, i rzekł do niego:
 — Panie generale, przyprowadzam tego człowieka.
 Kanonier stał z oczyma spuszczonemi, w postawie służbowej.
 Hrabia Boisberthelot odezwał się znów:
 — Panie generale, wobec tego, co zrobił ten człowiek, czy pan generał nie sądzi, że jego dowódcy powinniby coś także zrobić?
 — Owszem, sądzę, że powinni — rzekł starzec.
 — Chciej, panie generale, wydać rozkazy — dodał Boisberthelot.
 — To należy do pana. Jesteś tu kapitanem.
 — Ale pan jesteś generałem — odrzekł Boisberthelot.
 Starzec spojrzał na kanoniera.
 — Zbliż się — rzekł.
 Kanonier postąpił krok naprzód.
 Starzec obrócił się do hrabiego Boisberthelot, odczepił krzyż Św. Ludwika od munduru kapitana i przypiął go do grubej koszuli kanoniera.
 — Hurra! — krzyknęli majtkowie.
 Żołnierze morscy prezentowali broń.
 Sędziwy pasażer, wskazując palcem na olśnionego kanoniera, dodał:
 — A teraz rozstrzelać tego człowieka.
 Po radosnych okrzykach — osłupienie.
 Wówczas, wśród ciszy grobowej, starzec podniósł głos i mówił:
 — Niedbalstwo naraziło ten okręt na rozbicie. W tej chwili może już on zgubiony. Być na morzu, jest to być wobec nieprzyjaciela. Okręt w drodze — to armia staczająca bitwę. Burza się kryje, ale się nie oddala. Całe morze jest zasadzką. Kara śmierci za