Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/73

VIII.

9 = 380

 Z korwety pozostał już prawie kadłub.
 W świetle rozproszonem a bladem, w czarności chmur, w drganiach bezładnych firmametu, w tajemniczem marszczeniu się fali, grobowa spoczywała uroczystość. Prócz wiatru, dmącego złowrogo, wszystko milczało. Katastrofa wyłaniała się majestatycznie z otchłani.
 Hrabia Boisberthelot wydał półgłosem rozkazy Vieuvillowi, który zszedł do bateryi; potem kapitan, wziąwszy lunetę, stanął na tyle statku przy sterniku.
 Wszelkie usiłowania Gacquoila zmierzały do utrzymania korwety pionowo na falach, gdyż wzięta z boku, przez wiatr i morze, byłaby się niezawodnie przechyliła.
 — Sterniku — rzekł kapitan — gdzie jesteśmy?
 — Przy Minquierach.
 — Z której strony?
 — Ze złej.
 — Jakie dno?
 — Ostro-skaliste.
 — Czy można się tam podsunąć?
 — Można zawsze umrzeć — rzekł sternik.
 Kapitan skierował lunetę ku zachodowi i badał Minquiery; potem zwrócił ją na zachód i przypatrywał się okrętom.
 Sternik mówił dalej, jakby sam do siebie:
 — Minquiery. To służy za miejsce spoczynku mewie-chichotce, gdy wraca z Holandyi, i wielkiej mewie czarnogrzbietnej.
 Tymczasem kapitan policzył żagle.
 Było tam rzeczywiście osiem statków, rozstawionych w szyku prawidłowym, których profile sterczały