Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/74

wojowniczo nad wodą. W pośrodku widziano wysoki okręt o trzech pomostach.
 Kapitan zapytał znów sternika:
 — Czy znasz te statki?
 — Zapewne — odparł Gacquoil.
 — Cóż to jest?
 — Eskadra.
 — Francuska?
 — Dyabelska.
 Po chwili milczenia kapitan rzekł:
 — Czy to już cała flotyla strażnicza?
 — Nie cała.
 W rzeczy samej Valaze 2-go kwietnia zawiadomił Konwencyę, że po kanale krążyło dziesięć fregat i sześć okrętów liniowych. Kapitan przypominał to sobie.
 — Wistocie — rzekł — eskadra składa się z szesnastu statków, a tu tylko osiem.
 — Reszta — odpowiedział Gacquoil — włóczy się wzdłuż całego brzegu i szpieguje.
 Kapitan patrząc wciąż przez lunetę, szeptał:
 — Okręt o trzech pomostach, dwie fregaty pierwszego rzędu i pięć drugiego.
 — Ale i ja — mruknął Gacquoil — szpiegowałem ich także.
 — Dobre statki — rzekł kapitan. — Dowodziłem trochę tem wszystkiem. — Ja zaś — mówił Gacąuoil — widziałem je zblizka. Mam ich rysopis w mózgu.
 Kapitan podał sternikowi swoją lunetę.
 — Sterniku, czy widzisz dobrze okręt liniowy?
 — Widzę, komendancie, to — Côte d’Or.“
 — Przechrzcili go — rzekł kapitan. — Dawniej nazywał się „Stany Burgundyi.“ Statek nowy. Sto dwadzieścia ośm armat.
 Dobył z kieszeni książeczkę do notat i ołówek, i napisał cyfrę 128.