Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/84

 — Dlaczego? — zapytał starzeć.
 Nastała chwila milczenia. Majtek zdawał się jakby zmieszany tem zapytaniem. I rzekł:
 — Mówię, że chcę cię zabić.
 — A ja cię pytam: dlaczego?
 W oczach majtka mignęła błyskawica.
 — Bo kazałeś zabić mego brata.
 Starzec odpowiedział spokojnie:
 — Pierwej ocaliłem mu życie.
 — Prawda. Ocaliłeś go najprzód, a potem zabiłeś.
 — Nie ja go zabiłem.
 — Któż więc?
 — Jego wina.
 Majtek otworzył usta i wpatrzył się w starca; potem znów ściągnął brwi dziko.
 — Jak się nazywasz? — rzekł starzec.
 — Nazywam się Halmalo; ale nie potrzebujesz wiedzieć mego nazwiska, aby zostać przezemnie zabitym.
 W tej chwili weszło słońce. Promień jego padł na twarz majtka i oświetlił jasno tę dziką postać. Starzec przyglądał mu się bacznie.
 Kononada wciąż trwała, lecz strzały rozlegały się teraz w pewnych przerwach i jakby w podrywach konania. Dym, zalegający szeroko widnokrąg, opadał. Łódź, nie kierowaną wiosłem, unosiły fale.
 Majtek prawą ręką dobył z za pasa pistolet, a lewą różaniec.
 Starzec powstał.
 — Wierzysz w Boga? — zapytał.
 — Naszego ojca, który jest w niebie — odpowiedział, żegnając się, majtek.
 — Masz matkę?
 — Mam.
 Przeżegnał się powtórnie, a potem rzekł:
 — Skończona rzecz, daję waszej jasności minutę czasu.