Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/89

 Halmalo był godnym podziwienia żeglarzem. Dokazywał cudów zręczności i rozumu; improwizowane to przemykanie się pośród skał, bałwanów i czat nieprzyjacielskich było arcydziełem. Wiatr zmniejszył się i można było kierować łódką.
 Wieczorem drugiego dnia, na godzinę blizko przed zachodem słońca, pozostawił za sobą górę Ś-go Michała i przybił do brzegu płaskiego, żwirowatego, który zawsze bywa pustym, bo jest niebezpiecznym; można tam osiąść na mieliźnie.
 Na szczęście, morze było wysokie.
 Halmalo dotarł jak można najbliżej brzegu, pomacał piasek, a widząc, że jest stały, wparł na niego łódkę i wyskoczył na ląd.
 Za nim wyszedł na brzeg starzec i rozejrzał się po widnokręgu.
 — Panie — rzekł Halmalo — jesteśmy tu przy ujściu Couesnon. Oto po prawej stronie Beauvoir, a Huisnes po lewej. Ta dzwonnica przed nami, to Ardevon.
 Starzec schylił się do łódki, wziął suchar, włożył w kieszeń i rzekł do majtka:
 — Zabierz resztę.
 Halmalo włożył do worka resztę mięsa i sucharów, zarzucił go sobie na plecy i zapytał:
 — Czy mam prowadzić Waszą jasność, czy iść za nią?
 — Ani jedno, ani drugie.
 Halmalo spojrzał na starca zdziwiony.
 Starzec mówił dalej:
 — Halmalo, rozstaniemy się. Być we dwóch nie warto. Trzeba być albo w tysiąc, albo samemu.
 Zatrzymał się i wydobył węzeł z zielonego jedwabiu, dosyć podobny do kokardy, w środku którego wyhaftowaną była złota lilia.
 — Umiesz czytać?
 — Nie.