Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/91

 — Dobrze. Teraz uważaj. Ile mil możesz zrobić na dzień?
 — Dziesięć, piętnaście, ośmnaście, dwadzieścia, jeśli potrzeba.
 — Będzie potrzeba. Nie straćże ani słowa z tego, co ci powiem. Pójdziesz do lasu Saint-Aubin.
 — Niedaleko Lamballe.
 — Tak. Na skraju wąwozu między Saint-Rieul i Pledeliac stoi wielki kasztan. Zatrzymasz się przy nim. Nie ujrzysz tam nikogo.
 — A przecież tam ktoś być może. Rozumiem.
 — Zahukasz. Czy umiesz hukać?
 Halmalo wydął policzki, obrócił się ku morzu i rozległo się hukanie sowy.
 Rzekłbyś, że głos ten dobywał się z nocnych ciemności; tak podobny był i złowrogi.
 — Dobrze — rzekł starzec, umiesz.
 Podał majtkowi węzeł z zielonego jedwabiu.
 — Oto moja kokarda dowódcy. Weź ją. Wiele na tem zależy, aby nikt jeszcze nie znał mego nazwiska. Ale ten węzeł wystarczy. Lilię w nim wyhaftowała siostra króla w więzieniu Temple.
 Halmalo przykląkł. Wziął ze drżeniem węzeł z kwiatem liliowym i zbliżył do niego usta; nagle zatrzymał się jakby przerażony, pytając:
 — Czy mogę?
 — Możesz, wszakże całujesz krzyż.
 Halmalo pocałował lilię.
 — Powstań! — rzekł starzec.
 Halmalo powstał i złożył węzeł na piersiach.
 — Słuchaj uważnie, co powiem. Oto hasło: „Powstańcie.“ „Bez pardonu.“ Owoż na skraju lasu Saint-Aubin zahukasz; zahukasz trzy razy. Za trzeciem huknięciem wyjdzie z pod ziemi człowiek.
 — Z jamy pod drzewami. Rozumiem.
 — Człowiekiem tym jest Planchenault, którego zwą także Serce-Króla. Pokażesz mu ten węzeł. Zrozumie. Pójdziesz następnie drogami, które sobie wy-