Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/93

 — To jest robi nieprzyjaciela mniejszym i skraca drogę. Dobre narzędzie.
 — Jednego razu obroniłem się moją odsadzką trzem akcyznikom z pałaszami.
 — Kiedyż to?
 — Przed dziesięciu laty.
 — Za króla?
 — A tak.
 — Biłeś się więc pod królem?
 — A tak.
 — Przeciw komu?
 — Doprawdy, nie wiem. Przemycałem sól.
 — Dobrze.
 — Nazywało się to wojować z akcyzą. Czy akcyza i król to wszystko jedno?
 — Tak. Nie. Ale nie potrzebujesz tego rozumieć.
 — Wybacz mi, Wasza jasność, żem się poważył ją pytać.
 — Idźmy dalej. Znasz la Tourgue?
 — Jakże nie mam znać! przecież jestem ztamtąd.
 — Ztamtąd?
 — Tak jest, bo pochodzę z Parigne.
 — Wistocie, la Tourgue leży w blizkości Parigné.
 — Czy znam la Tourgue! Wielki okrągły zamek, który jest rodzinnym zamkiem mych panów. Są tam grube żelazne drzwi, oddzielające nowy budynek od starego; nie rozbiłby ich i z armaty. W tym nowym budynku jest sławna książka o świętym Bartłomieju, którą przychodzono oglądać przez ciekawość. Są żaby w trawie. Będąc dzieckiem, bawiłem się z niemi. I przejście podziemne! — znam je także. Może już teraz znam je tylko sam jeden.
 — Jakie przejście? Nie wiem, o czem chcesz mówić.
 — Zrobiono je niegdyś wczasach, gdy la Tourgue była obleganą. Ludzie mogli wydostawać się na