Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/94

zewnątrz przez podziemne przejście, które wychodzi do lasu.
 — Takie przejścia podziemne są rzeczywiście w zamku Jupellière, i w zamku Hunaudaye, i w wieży Champeon; lecz niema nic podobnego w la Tourgue.
 — Jest, panie. Nie znam tamtych przejść, o których pan mówisz. Znam tylko przejście w la Tourgue, bo jestem tamtejszy. A przytem, ja jeden tylko je znam. Nikt o niem nie mówił. Było to zabronione, bo przejście to służyło za czasów wojen pana de Rohan. Mój ojciec wiedział o tajemnicy i powierzył mi ją. Znam sposób wejścia i wyjścia. Mogę z lasu dostać się do wieży, a z wieży wyjść do lasu, nie będąc przez nikogo widzianym. Gdy nieprzyjaciel wchodzi, niema tam już nikogo. Takim jest la Tourge. Ah! znam go dobrze.
 Starzec przez chwilę milczał.
 — Oczywiście, mylisz się. Gdyby tam było takie przejście, wiedziałbym o niem.
 — Panie, jestem pewien tego, co mówię. Jest tam kamień, który się obraca.
 — Dobryś! Wy, wieśniacy, wierzycie w kamienie obracające się, w kamienie śpiewające, w kamienie chodzące w nocy pić wodę z blizkiego strumienia. Pełno baśni.
 — Ale kiedy ja sam obracałem ten kamień...
 — Jak inni słyszeli go, jak śpiewał. Mój kochany, la Tourgue jest twierdzą bezpieczną i silną, łatwą do obrony; lecz ktoby liczył na przejście podziemne, aby się z niej wydostać, byłby bardzo naiwny.
 — Ależ panie...
 Starzec wzruszył ramionami.
 — Nie traćmy czasu, mówmy o naszych sprawach.
 Ten ton stanowczy przeciął odrazu upór wieśniaka.
 — Idźmy dalej — mówił starzec. — Słuchaj. Z Rou-