Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/270

— 262 —

 Zamierzał obezwładnić szaleńca, zanim ten zdoła uskutecznić dzieło zniszczenia.
 Silfax spostrzegł płynącego. W mgnieniu oka stłukł szkło lampki, wyrwał z niej knot zapalony i poruszył nim w powietrzu.
 Grobowe milczenie zaległo nad całem zgro­madzeniem.
 James Starr, zrezygnowany, dziwił się, że nieunikniona eksplozya dotąd nie zniszczyła Nowej Aberfoyle.
 Silfax zrozumiał, że gaz zbyt lekki do utrzymania się w dolnych warstwach powie­trza, musiał się nagromadzić pod samem skle­ pieniem.
 Skinął na harfanga, który natychmiast uchwycił w swe szpony knot ognionośny i tak jak dawniej w sztolni Dochart, zaczął się z nim wznosić ku górze, w kierunku wskazanym mu ręką starca.
 Jeszcze kilka sekund, a Nowa Aberfoyle istnieć przestanie.
 W tej chwili Nella wysunęła swą rękę z dłoni Henryka.
 Spokojna i natchniona zarazem, pobiegła na brzeg jeziora.
 — Harfangł harfang! — zawołała dźwię­cznym swym głosem — do mnie, chodź do mnie!
 Wierny ptak, zdziwiony, zatrzymał się na