Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/38

— 30 —

 — Byłbym cię nie poznał, mój chłopcze! Prawda, że to już dziesięć lat, wyrosłeś na mężczyznę!
 — Ja pana zaraz poznałem — odrzekł młody górnik, trzymając ciągle kapelusz w rę­ku. — Pan się nic nie zmienił. Pan to mnie ucałował w dniu pożegnania przed sztolnią Dochart. Takich rzeczy się nie zapomina.
 — Włóżże mój Henryku kapelusz na gło­wę — rzekł inżynier. — Deszcz leje strumie­niem i przez grzeczność zakatarzysz się jeszcze.
 — Czy pan nie zechce przeczekać w sali aż deszcz przejdzie? — zapytał Henryk Ford.
 — Nie, nie, mój chłopcze. Deszcz nie przej­dzie, będzie padał dzień cały, a mnie pilno. Idźmy.
 — Jestem na pańskie usługi — odrzekł młody człowiek.
 — Powiedz no mi Henryku, jak się miewa twój ojciec.
 — Zdrów zupełnie, panie Starr.
 — A matka?
 — Matka również.
 — Czy to twój ojciec pisał do mnie, pro­sząc bym przybył do szybu Yarow?
 — Nie panie, to ja.
 — A może Szymon Ford pisał jaki drugi list, odwołujący to zaproszenie? — zapytał żywo inżynier.