Strona:PL Władysław Łoziński - Oko proroka.djvu/143

 — Ale będzie — odzywa się głos trzeci po rusku, a to był pewnie głos żyda Mordacha, który tylko po turecku i trochę po rusku mówić umiał. — Już na niego u tego kupca czekają i po mieście go szukają także.
 — Szukają, ale nie znajdą — rzecze krótko pan
 Fok.
 — Czemużby nie? — pyta hajduk.
 — Bo uciekł.
 — Uciekł! — zawołali razem hajduk i żyd.
 — A uciekł — mówi Fok — i głupi by był, gdyby nie był uciekł, skoroście łazili w jasny dzień po Rynku, że was każdy widział! Trzeba było mnie słuchać. Mówiłem wam: nie jedźcie, zostawcie to mnie, a jeżeli już koniecznie jechać chcecie, ukryjcie się gdzie w gospodzie.
 Mordach coś po turecku z gniewem zawołał, jakby klął, i znowu po rusku się ozwał:
 — Gdzie on mógł uciec! Trzeba go zaraz łapać! A jak wy wiecie, że uciekł?
 — Bo wiem, gdzie uciekł.
 — Wiecie, gdzie uciekł, panie Fok, i nie mówicie tego zaraz, a my czas tracimy! Gdzież on uciekł? on nie mógł daleko uciec; w którą stronę uciekł?
 — We Lwowie jest cztery wyjścia, dwie bramy i dwie furty, pewnie przez jednę z nich uciekł.
 — Panie Fok — mówią razem i Kajdasz i żyd, bo prawie zawsze razem mówili, pomagając sobie wzajem — wy z nas żartujecie, a nam się pod nogami pali!