Strona:PL Władysław Łoziński - Oko proroka.djvu/144

 — A mnie się nie pali — mówi pan Fok spokojnym głosem — bo ja tego chłopca jakbym w kieszeni miał.
 — To go nam dawajcie, na Ratusz go dawajcie! — woła żyd, a głos mu się trzęsie ze złości.
 — Dawajcie, dawajcie — powtarza pan Fok tym samym spokojnym głosem — Panie Mordach, i wy kupiec, i ja kupiec; wy wiecie tak samo dobrze, jako i ja, że dawać a nie brać, to rzecz głupia jest.
 Jakiś czas cicho było w izbie; przynajmniej jam nic mógł, choć miałem ucho do drzwiczek
 — Panie Fok, czemu wy nie zaczęli od tego — ozwał się nareście głos żyda.
 — Bo to wasza rzecz była zaczynać, a zaczęliście beze mnie — odpowiedział Fok.
 — Co mam dać? — pyta żyd.
 — Co wam ten chłopiec wart? — pyta Fok.
 — A co was ten chłopiec kosztuje? — pyta żyd. I. — To, co wam wart — mówi Fok.
 — Jak przy nim tego nie ma, co mi Kozak wziął, to on mi nic nie wart — powiada żyd.
 — A jak przy nim to jest?
 — Sto dukatów — rzecze żyd.
 — To bardzo mało.
 — Dwieście dukatów.
 — To jeszcze mało.
 — Trzysta!
 — Jeszcze mało.