Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 034.jpeg

razu do karczmy, choćby mie w gardle piekło. Nie pudę — wolę skonać... Tak Sobuś...
 — Bedzie karczma próżniejsza!
 — I ty nie chodź, radzę ci... Usłuchnij mnie starego! Bedziesz widział, że mi podziękujesz! Bo to piekło. Obraza Boska! Nic więcy... Tak, tak Sobuś — zakrztusił się Kozera i poszedł wolno ku watrze.
 — Filut stary! — zamruczał Sobek — widuje mnie u Zyśla i boi sie o dziewkę... Myśli pokraka, że ją haw mam w głowie... Już, zaraz! Trza ci zięcia! Zjesz ty dyabłów trzysta...
 Przy watrze gwarno było. Błażek cuda naopowiadał o świecie.
 — Rozmaite światy są... roz-ma-i-te!
 — Dyć każdy wie o tem, nie ino wy...
 — Ja rzekę nika nie był — podjął Jędrek — a ni mam sie za głupiego...
 — Wyręczą was w tem ludzie... dajcie spokój — pokpiwał z niego Szczypta.
 A Błażek stracił miarę zwykłą i opowiadał dalej.
 — Szliśmy wtedy z pod Rusa i zatrzymalimy sie pod Krakowem. Ładne miasto, przystojne!... ni ma co rzec. Jest co widzieć, ino żeby był czas po temu... Są tam wieże dwie, straśnie okropeczne!... Strach hań wyjrzeć. A na wieżach onych patrol stoi i trąbi bez cały dzień...
 — Niby na co?