Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 049.jpeg

 — Oj, ty, ty!
 — Coś ta widział? — zagadnął Wojtek.
 — Takich, jak ty, próżniaków.
 — Kany?
 — Wszędy ich pełno. Masz skrzypce?
 — Nie mam.
 — Czemu?
 — Bom nie zdołał dopaść, jak mnie tatuś gonili.
 — Gonili cie?
 — A jakże! Codzień mają ze mną taką uwijackę...
 Matka wysypała kluski na miskę i wlała do nich słodkiego mleka.
 — Pódźcie! Siadajcie! — prosiła, wyjmując łyżki z za łyżnika.
 Przybliżyli się. Zośka pierwsza. Józek się przeżegnał styliskiem i usiadł z kraja. Wojtek ostawał naostatku.
 — Pódźże i ty Wojtuś! Nie cofaj sie.
 — Jedzcie!... ja nie bedę...
 — Dzisz ty! O głodzie pódziesz spać? — zgromiła Margośka. — Siadaj zaraz!..
 Wojtek siadł, nie dał się długo prosić. Jedli jakiś czas w milczeniu. Matka z miłością spoglądała na Józka.
 — Zmordowanyś?
 — Ba! co myślicie? Od rana...
 — Jakżeci sie ta wiedło?