Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 074.jpeg

 — Ho! Odkąd ja nie śpię!
 — To wstań, bo już czas bedzie na ciebie. Teraz dzień krótki, wnet przeleci. Musisz co ześniadać, a potem przewdziać sie. Wstań, wstań moje dziecko...
 — Matusiu!
 — Co? Czegóż chcesz? — wróciła się ku niemu.
 — Ja dziś do lasa nie pódę.
 — Czy... czyś chory?
 — Nie, ino... — usiadł na pościeli. — Ja pódę do Pesztu!
 Stała chwilę, uderzona tak niespodzianą odpowiedzą... do Pesztu!
 — I... i jakże tam pódziesz?
 — Tak jak chodzą insi, prościutko koleją...
 Matka dopiero teraz przyszła do siebie.
 — Co też ty mówisz dziecko... do Pesztu? To nie tak blizko, żeby przefurgnąć, jak ptak... a cobyś tam robił bez zimę?
 — Ho! Tam roboty nie brak. Fabryk pełno... ino rąk brakuje. Przy cegielni katędy mogę dostać pracę i nie tak, jak tu. Bo zarobię z papierka, abo i więcy...
 — Któż ci to dziecko naopowiadał takie bzdurstwa?
 — Mówili ci, co byli... a zresztą ja sam nad tem nie mało myślał.
 — Rąk we świecie nie brak, moje dziecko. Narodu więcy, jak roboty...