Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 080.jpeg

musi być, jak się konieczności podoba... Kież to jarmak? — spytała.
 — Jutro!
 — Prawda, wtorek... Tobyś ty jutro szedł?
 — Juści, że tak. Bedą czekać na mnie u kościoła.
 — Ha! Niech sie dzieje wóla Boska... Zosiu! wstawajże, bo już rano. Nie widzisz, kieli to dzień!
 Zbudziła dziewczę, otarła łzy, przyschłe na licu, westchnęła ciężko i poszła rozpalić ogień na nalepie, bo wygasł doznaku.
 Zosia zeskoczyła z ławy, na której w kącie miała pościelone grochowe badyle i umyła się wodą z konewki.
 — To już teli dzień! ratunecku!
 — Dziwuj sie! dziwuj! — rzekła matka.
 Niezadługo ustroiła śniadanie i zasiedli wszyscy troje, pożywając w milczeniu dar boski...
 Po śniadaniu jęło się każde pracy.
 Zośka kozy pognała...
 — Ino je napaś! — wołała za nią matka. — Bo jutro nie bedziesz.
 — Laczego?
 — Kozy pódą na jarmak...
 — Na przedaj? — zasmuciła się Zosia.
 Józek patyki zwłóczył na ogień i przystrajał, co mógł, przez cały dzień. Margośka porządki robiła koło izby i popłakiwała cicho po kątach. Powoli wlókł się ten dzień smutny. Dużo robót skończyli, zanim noc nadeszła.