Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 115.jpeg

Jagnieska — że pono śtyrycet zarabia... Kielo to jest?
 — Śtyry szóstki po naszemu...
 — To mało!
 — Bo roboty ni ma, jak w zimie...
 Wojtek uśmiechał sie, rad z czegoś.
 — Tam nie tak źle! — powtarzał.
 — E hę! — przedrzeźniała mu Zosia. — To idź...
 — A pódę! — śmiał się — pódę!...
 — Trzaby mu odpisać — rzekła po chwili Margośka.
 — Dyć jakże! — dorzuciła Jagnieska.
 — Napisze sie mu, niech przyjedzie. Ma tam zmitrężyć zimę, toć i tu jest miejsce la niego. Zarobi telo, abo więcy, a na życie nie wyda...
 — Słusznie macie! Na wiesnę potem jechać może...
 — Jak bedzie chciał.
 — Napiszcie!
 — To też Wojtuś napiszesz — prosiła Margośka. — Powiem ci jak, ino, że papieru ni ma w chałupie...
 — Dyć ja mu sam powiem, jak zajadę.
 — Kanyż byś jechał?
 — E do Pesztu!
 — Nie bajże, dziecko, nie baj... Masz ty rozum?
 — Wiesz ty, jak to daleko... w obce kraje — mówiła Jagnieska.
 — Dyć nie za morzem — odparł, stając na