Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 124.jpeg

i ustanie. Dyć nieraz tak. Boże! co ja już wycierpiała... niechże i to bedzie na większą cześć i chwałę Twoją!
 Wiatr przynosił głośne klątwy.
 One milczały siedząc każda przy swojej robocie. Jagnieska przędła jeszcze pozostałe kłaki, Margośka ziemniaki skrobała na obiad. Co dzień jedno! Jedno i to samo.
 — No i, widzicie, Wojtek poszedł — poczęła Jagnieska.
 — Miał sie obrócić, nie obrócił... Kto wie, czy on ta powie Józusiowi?
 — O, powie! Coby miał nie pedzieć?
 — Ino, kto wie, czy zajdzie do Pesztu...
 — Chyba nie on!
 Zosia się nagle rozpłakała.
 — Co ci to, Zosiu?
 Przelękła się matka.
 — Obiecał mi cosi pedzieć! — mówiła, zawodząc serdecznie.
 — O bajano! bajano! Cóżby ci powiedział? Śpasował...
 — Ehę! Juści! Bo wy go nie znacie...
 — I o to sie ślimaczysz? — śmiała się już matka.
 A Zosi takie łzy szczere płynęły z oczu, jak rzadko. Ale nie dużo ich było i wnet się ustanowiły.
 — Dziwne te dzieci — myślała matka. — Już płacz... już śmiech, na zawołanie!