Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 127.jpeg

za dużo! Ino żeby sie stracić doznaku, z kretesem!...
 — Bajże, baj!
 — O wierzcie mi! Bajtek nie układam. Ani mi o siebie nie chodzi... bo cóż ja tam jedna mała odrobinka znaczę? Bedzie mie — czy nie bedzie, to światu jednako... A nawet wam cichutko powiem, żeby sie tu doznaku bezemnie obeszło...
 — Co też pleciesz!
 — Ino mi o tych idzie, co im żyć nie wolno...
 — Któż im broni?
 — O, je nikt... Ludzie im nie przeczą. Ale da Ociec niebieski człowiekowi to życie, a sposobów nijakich do życia... i żyjże tu!
 — A rozumu nie daje?
 — Cóż biednemu po rozumie? Moiściewy! telo, że więcej czuje, co go boli...
 Przegadywały się tak nieraz i długi czas, a potem obie spłakały się nad swoją dolą komorniczą. Zaś innym razem mówiły o ziemi, o tej ziemi, co jej tak dużo na tym świecie...
 — Nie la wszystkich!
 — O Jagnieś! cóżby wszyscy mieli? Nie dostałoby sie im ani...
 — Choć po morgu!
 — Cóż to płaci?
 — Nie byłoby przynajmniej zazdrości na tym świecie...