Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 132.jpeg

ślały, tem bardziej oddalały się od zamierzonego rozwikłania. Więc, poleciwszy Bogu siebie i chałupę, przestały o tem myśleć. Bo i nowe zatrudnienia zajęły im czas.
 Margośka ziemniaki z dołu dobywała, nosząc do izby koszykami, z obawy, żeby nie przemarzły pod śniegiem. Zimie, tak mroźnej, nie było co dowierzać, jak ją uczyło doświadczenie dawne.
 Len oprzędły już przedtem — i na żerdce wisiało dwadzieścia cieńszych a ośm grubszych łokci.
 Jagnieska zebrała się jednego dnia, by zanieść przędziwo, gdzie należy. Poskładała już łokcie w paruchę, kiedy weszła z pola Margośka.
 — Pódziesz ze lnem?
 — Juści trza iść...
 — Zaczekajże, porachuję, kielo nam to przydzie. Dwadzieścia łokci cienkich... po kielo?
 — Po szóstce.
 — To dwa reńskie. A ośm hrubszych po pięć centów — to bedzie... śtyrdzieści.
 — Chyba więcy!
 — Nie, dobrze. Dostaniemy każda po dwanaście szóstek.
 — La Boga! Cały miesiąc...
 — Taki to zarobek! Ha, co robić? Żyć trzeba, to nic nie pomoże.
 — To ja pódę.
 — No idźże. Ale sie też wracaj!
 — O, cóżbych tam robiła...