Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 138.jpeg

 Zosia więc gotowała wszystko na swój domysł, pozierając żałośliwie na łóżko.
 Przynosiła potem ugotowane na misce i stawiała przy głowach łóżka na stołku.
 — Jedzcie mamusiu...
 — Nie bedę, nie... Dej mi spokój.
 — I jakże? — zaszlochała Zosia. — Teraz nie, potem nie... kiedyż bedziecie? Umorzycie sie doznaku!
 — Ja nie głodna...
 — Ęhę! też to! Cóżeście to jedli?
 — Tu mam pełno... pełniutko! — wskazywała chora na dołek.
 Ustała Zosia, ustała nad łóżkiem, nareszcie widząc, że nie przymusi — brała miskę i odchodziła ku ławie. Nie soliła ziemniaków, ale połykała z niemi słone łzy...
 Wolnemi chwilami stawała nad łóżkiem i pytała troskliwie:
 — Co wam też to takiego mamusiu?
 Margośce wtedy łzy stawały w oczach, odpowiadała z wysiłkiem:
 — Nic, moje dziecko... to przejdzie.
 — Powiedzcie, co mam radzić. Może iść po kogo...
 — Po kogo? moje dziecko... ktoby ci tu przyszedł?
 — Są przecie ludzie.