Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 142.jpeg

bańki lodu... Zwolna poczęły topnieć, zamieniając się w białe krople...
 Margośka zapłakała — i spłynęły na pościel ostatki łez...
 — Mamusiu! — szepnęła Zosia.
 — Co?
 — Ja pódę po wsi... — zająkła się.
 — Na taki śnieg!
 — Przejdę! Bedziecie widzieć! Obuję stare kerpce, odzieję sie...
 Margośka na to nic nie powiedziała, a Zosia, przebierając nogami, patrzała jej w oczy z niemem oczekiwaniem.
 — Mamusiu!
 Chora z wysiłkiem obróciła ku niej głowę.
 — Pódziesz, to idź... Ale to sie na nic nie przyda.
 — Przecie ludzie mają... Czemużby nam nie dali?
 — Mocny Boże!
 Zosia migiem się zaobuła i zaodziała na siebie maminą chustkę...
 — Jakże pedzieć? — spytała, stając przy drzwiach.
 — Proś pieknie, niech ci dadzą choćby kapkę mleka...
 — I mąki też?
 — I mąki, abo ziarna... Choć szczypusię!
 — Dobrze.
 — A wracaj też tu, wracaj...