Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 147.jpeg

śmierzcią i krowy nam doznaku ostawiły... Musiałaś potem strzępków szukać po umarłej i kadzić... nie pamiętasz?
 — Tak, ale to było...
 — Niech było, kiedy chciało! Ty starszych nie przemądrzaj, bo źle na tem wyjdziesz... bedziesz widzieć! Praktyki nasze uczą: Nie posyłaj leżącemu na śmiertelnej pościeli, abo mieszkającemu za wodą, ani mleka, ani mąki, ani żadnej rzeczy, która jego jest... bo ci sie wszystko zepśni do imentu.
 — Ale przecie...
 — Ty nie wiesz — przerwała stara — kiedy na nią godzina przydzie... Może i dziś. A do tego one mieszkają za wodą... Była w poprzednich chałupach, czemuż jej nic nie dali? Zastanów sie i uważ se...
 — No dyć nie wiem...
 — Uważ se, uważ!
 Gaździna podumała chwilę, wreszcie z ciężkiem westchnieniem zwróciła się do Zosi.
 — Moje dziecko... idź, przeproś mamę... ale widzisz sama, że ci nic dać nie mogę...
 Zosia odwróciła się machinalnie ku drzwiom i wyszła.
 — Pozdrów ich ta odemnie! — zaleciało z izby.
 Stała długo przed sienią, bez pamięci. Gdzie była? Co robiła? — próżnoby się jej kto pytał. W uszach tylko brzęczały, jak osy, głuche wyrazy: »Umrze niezawodnie... umrze niezawodnie...«