Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 150.jpeg

X.

 Kozera jadł śniadanie pod oknem na ławie, kiedy usłyszał krzyk na polu.
 — Kiż to dyabli! Cóż sie to dzieje?
 Rzucił łyżką i wypadł przed sień. Dojrzał Chybę, umykającego po za węgły, i o kilkanaście kroków leżącą w śniegu postać. Nie wiele myślęcy, podszedł bliżej i nachylił się nad nią.
 — Margoścyna Zośka... hm... zemglała, czy co?
 Odchylił z niej łachy i cofnął się nagle.
 — Krew!
 U stóp jej śnieg poczerwieniał naokoło, tając powoli... Kozera podumał chwilę, podniósł kawałek leżącej deski i obracał go w ręku z wielką uwagą...
 — Jest to rozum? — pomyślał. — Mógł dziecko zabić jedną razą... Jaki syn, taki ociec... Zbóje przeklęte!
 Z widoczną złością odrzucił deskę na bok i nachylił się powtórnie nad leżącą...
 — Dychasz ta jeszcze?... Nic nie mówi... musiało ją zemglić.