Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 152.jpeg

ścieli, ale nie mogła ustać na nogach — oparła się o ścianę.
 Kozera Zośkę położył na łóżku i nastawił ku niej ucho.
 — Dyszy... dyszy... Dejno mi Hanka wody!
 A widząc, że dziewczyna patrzy błędnie przed siebie i, oparta o ścianę, nie rusza się na zawołanie — mruknął:
 — Cierp, kie ci sie zachciało... zdechnij suko!
 Ściągnął z ławy worek, wypchany słomą i rzucił przed nią na ziemię.
 Hanka się osunęła na posłanie, postękując chwilami boleśnie.
 — Nie jęcz mi nad uszami! — wrzasnął.
 Zacięła zęby i oczy obracała wielkie, załzawione... On konewkę przysunął do łóżka i począł nabierać dłonią wodę, maczając skroń omdlałej... Oddychała ciężko parę razy i otworzyła oczy. Chciała się poruszyć, ale syknęła z bólu i zapadła na nowo w odrętwienie...
 — Nic to! Zabiermy sie do nogi... — szepnął Kozera i począł zwolna, uważnie rozobuwać skórzane kerpce.
 — Co tu krwie naszło... ratunecku!
 Odłożył kerpce i onucki i zabrał się z powagą do operacyi...
 — Boli! boli! — syknęła Zosia, gdy wodą obmywał świeżą ranę.