Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 153.jpeg

 — Cicho... cit... — uciszał ją i obzierał się za szmatami. — Onucki trudno maczać...
 Dojrzał Hanczyną koszulę na kołku, zdjął i porozrywał na pasma. Zamaczał je w konewce i począł obwijać nogę, idąc od kostek...
 — Ojoj! — wrzasnęła Zosia, gdy doszedł skaleczonego miejsca.
 — Cicho, cit... — uspokajał. — Ja ci tu wnet...
 — Bo... boli!
 — Ho! ho! ho! dziecko! dziecko! Ty jeszcze nie wiesz, co boli...
 — Jezus! Marya!
 — No. Już koniec... Jeszcze ci przywinę suche na wierch. Tak... Teraz spokojnie leż. Cichutko leż, nie ruszaj sie... cichutko!
 Zosia uspokoiła się zwolna, przestała płakać, tylko w dołkach na zbielałej twarzy szkliły się jeszcze długo spadłe łzy...
 Kozera dokończył śniadania, zaodział się i na odchodnem zbliżył się do łóżka.
 — No leż-że, leż... A ty Hanka dej poziór na nią! Rozumiesz?
 Hanka patrzyła błędnie przed siebie, jakby nic nie rozumiała... Splunął parę razy na podłogę i wyszedł.
 — Spełniłem chrześcijański uczynek — myślał se idęcy — teraz sie napiję... O, tak! To sie rzadko trafia... Umarłego nie spotkasz, cobyś go ućciwie pogrzebał... Nagiego też nie, cobyś go przyodział...