Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 155.jpeg

 Poszedł do komory i wyniósł w garnku mleko.
 — Pij!
 Zosia łakomie piła.
 — Takie dobre!
 Odetchnęła po chwili.
 — A teraz leż cichutko...
 Przechodząc, spojrzał na ziemię.
 — No! Napijże sie i ty!...
 Nachylił się ku leżącej i przytknął garnek do ust. Chlipała chciwie i długo...
 — Wisz, pamiętam o tobie, choć-eś mie taką hańbą okryła... ty... ty...
 Niemowlę zakrzyczało.
 — Weź-że je! — mruknął ojciec. — Nie dasz rady?
 Odstawił garnek i przysunął jej niezgrabnie dziecko do piersi...
 — Dejże mu ssać, bo głodne... dyć-eś matka!
 Chodził potem z kąta w kąt, pozierał na łóżko, na ziemię, i medytował...
 — Ho, ho! Co mnie też nadało, aj co!... Kielo bied na świecie, to sie wszystkie na mnie zwaliły... I chowaj to, biedź, trap sie... Choćbyś trzy rozumy posiadł, to nie wydolesz... Na moją starość! Tak mi przyszło... Cóż poradzisz człeku?... Ochfiaruję ci to Panie na odpuszczenie wszystkich grzechów moich i na większą chwałę Twoją... Niech sie już dzieje wóla Boska... Trza je ochrzcić! — zwrócił się do Hanki.