Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 162.jpeg

 Począł iść ku temu osiedlu, nie patrząc już pod nogi... byle jak najprędzej dojść do chałup!
 Ale chałupy cofały się przed nim i za zbliżeniem oddalały we mgle.
 — Czy widmo? — klął po cichu. — Dyć ja tu przecie zawdy muszę kany wyjść... Nie porada, cobych tu ostał. Chryste Panie!
 Modlił się gorąco, odmówił wszystkie pacierze, jakie umiał na pamięć i szedł uporczywie do chałup, widnych zdaleka we mgle. Potok nie potok, zaspy, debrze, urwiska — wszystko przeszedł i zmierzył... napróżno! Począł wątpić, czy dojdzie do chałup tych przed śmierzcią...
 Szczęściem mgła się podniesła i Kozera ujrzał dwie topole nad swoim okołem...
 — No, chwałaż Bogu! — oddychnął ciężko i otarł pot. — Ale mnie też uwodziło, jak nigdy przedtem...
 Przyspieszył kroku i prawie poczęło za mgłą świtać, kiedy stanął w izbie.
 Hanka zerwała się na siedzącko.
 — Kanyż Sobuś? — wrzasnęła.
 — Tomuś, nie Sobuś!
 — Kanyż je?
 — Dyć-ech do krzty o nim zabaczył...
 — Kanyż je?! Mówcie!
 — Nie krzyczże! bo sie mu haw nic nie dzieje...
 Podniósł prawe ramię i sięgnął.