Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 167.jpeg

 Odszedł w milczeniu i poskarżył się chłopom na traczu.
 — Tak mie ociec... tak mie prześladuje...
 — To sie nie daj! Broń swego! Szkoda i grajcara...
 — Dyć mi nie o to chodzi... Ale ja, wicie, mam uciechę, jak widzę, że idzie...
 — To też!
 — Pociąga mnie do pracy...
 — Coby nie! — przyświadczali. — Zwartnie sie zawdy jaki grajcar... Narobić się z tem, narobić i potem ni mieć żadnego pożytku?
 — Ale o to nic! Dejcie spokój...
 — Nacóżeście stawiali, jak nie na zarobek? — pytali go zdumieni chłopi.
 — Choćbych centa z tego nie wziął, choćby pół szeląga!... To... — machnął ręką — Ino mi tego żal, jak to przydzie na nic... Jak sie tak, wicie... zmarni ot... co se obmyślę.
 — Przecie on ino głupi! — mówili między sobą, gdy odszedł, i kiwali głowami z politowaniem.
 — Po kiegoż dyabłów stawiał, jak na tem nie zarobi?
 — Hej!...
 Jasiek miał zamiar przenieść gonciarnię za wodę i zrobić nową przykopę. Ale rozważył i przekonał się, że w zimie tego nie porada uskutecznić, aż chyba na wiosnę. Dał więc pokój gonciarni, a za-