Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 168.jpeg

brał się do czegoś inszego, co mu się oddawna roiło po głowie...
 Począł znów częściej w kuźni przesiadywać i na traczu, a Chyba widząc to, mruczał:
 — Znowu cosi majstruje. Niech go kolki...
 I nieraz poszedł przysłuchać się z ciekawości, gdy opowiadał w kuźni chłopom, co zamyśla...
 — Do czego bedą te sztabki, moiściewy?
 — To... do koła — objaśniał Jasiek.
 — A koło do czego?
 — Samo do siebie...
 — Hm... — dziwowali się. — Co to ma być?...
 — Znowu cosi nowego wymani...
 — Nie myślcie! — uśmiechał się Jasiek. — Nic wielgiego...
 — Ale przecież?
 — Bedzie taki wieczny chodzac... Już wiecie?
 — Hm, hm...
 — To coś, jak »wieczny żyd«...
 — To, to właśnie! Zgadliście.
 Uśmiechał się blado.
 Teraz już chłopi nie wątpili, że Jasiek zgłupiał do reszty. Żałowali go między sobą...
 — Co to wicie dumanie da? — mówili. — Łatwo może o nieszczęście przyprawić...
 — Hej! pomięsza rozum doznaku...
 — A szkoda go! Bo ma talant...
 Stary Chyba inaczej sądził. Wiedział on, a jeśli nie, to się domyślał, co to ma być ten »chodzac«...