Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 172.jpeg

Jasiek przy nim. Patrzyli obaj w dół, przed siebie, gdzie pomiędzy palami obracało się samo koło...
 Woda weszła rurami, przez czopy, walc i wydrążone szprychy, wypełniając nierówne skrzynie — tak, że punkt ciężkości leżał w największej skrzyni na obwodzie. Stąd koło, popchnięte w ruch nagłym przypływem wody, mogło się długi czas obracać...
 Jasiek nie mógł ustać i chwilki — zbiegł na dół, patrzał z blizka... przyczem śmiał się, jak dziecko, czasami wykrzykiwał głośno.
 — Idzie! idzie!... Już go mam! Zegar!... Cudo boskie!
 Chyba wciąż stał i patrzał, a oczy mu zachodziły mgłą... Zrozumiał teraz Jaśka.
 — Okradł mię! — wykrztusił. — Zabrał ze krwie, co było... talant, siły, wszystko!... Na służbę dyabłu!... Niech sie zapadnie! raz, dwa!... idzie!... wciąż idzie... samo!... o... na wieczność!! — wrzasnął przeraźliwie, aż Jasiek podbiegł ku niemu.
 — Co sie stało?
 — Idź... idź mi z oczu! — wycharczał tak zawzięcie, że Jaśkowi twarz pobielała.
 I odszedł Jasiek zalękniony i nie pokazał się w chałupie, cały dzień ślęcząc przy tem kole.
 A Chyba z izby wyzierał co chwila.
 — Może ustanie? Kto wie...
 A koło szło wciąż, bezustanku, miarowo — ni prędzej, ni wolniej...
 Śródwieczerz był.