Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 042.jpeg

już od świętego Jana; zaś do wzajemnej upodoby to się przyczyniało, że nie chowali się od mała w tem samem osiedlu — mało w swoich wezwyczajach poza pasaniem się znali.
 Zabawiali się przy kraju, a woły przeszły wierchem, pasęcy się, na stronę północną, gdzie więcej cienia się słało.
 Słońce z południa przypiekało mocno; trawa się rozpalała, w powietrzu żar się wzmagał. Siedzący głowy kłonili ku sobie, zachylając twarze od promieni.
 — Jak piecze...
 — Pomknijmy sie do cienia...
 — Trzaby na woły wyjrzeć...
 — Po co... Nika nie pójdą... Ka mają iść? — zabiegł słowami pasterz.
 I zesunęli się na dół po trawie, nie wstając, aż liście buków zakryły im słońce.
 Zbliżeniem swem spłoszyli dwoje małych ptasząt; wyfurgnęły z gałęzi i usiadły wyżej.
 — One sie też schroniły do cienia — pokazała z uśmiechem pasterka.
 — A jakże... — przyświadczył, łowiąc oczami jej uśmiech.
 Zarumieniona, odchyliła głowę. Milczeli oboje chwilę.
 — Żeby ja tak mógł... — począł pasterz i urwał.
 — Co, żebyś tak mógł?...