Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 093.jpeg

 Jak się zjawiła na polanie, to widziało się Wojtusiowi, że słonko jeszcze pojaśniało — tyle wesela przyniesła.
 Z początku z nieśmiałością niejakąś patrzał w nią — nie widział jej już dawno zblizka — lecz pomału począł go śmiech jej przyośmielać. Widział też, że równie szczerym śmiechem przyjmuje żarty i docinki pasterzy, jak i przychlebne ich słowa.
 On też wszystek śmiech jej przerozkoszny brał bez uszczerbku oczami, ku swemu szczęściu obracając go, jako to słońce, i snuł się za nią, gdzie stąpiła. Nic poza nią nie widział.
 Skoro sposobność nadarzyła, że pasterze rozeszli się za patykami po kraju, aby ogień upalić na obiad, i Wojtuś został sam z Kasią, wysypał przed nią gruszki z rękawa.
 — To la ciebie — rzekł nieśmiało.
 — La mnie?
 — Bo wy nie macie grusek... a u nas są...
 — Toś dziś utrząsł?
 — Dziś.
 Brała po jednej, jadła i śmiała się w przestankach. Wojtuś był już pół w niebie.
 — Ja ci jesce jangrestu przyniesę! — obiecał.
 — To macie jangrest?
 — Nie. Ale ja wiem o nim. Rośnie w brzegu nad Płoscaną... Ino tam żmije są...
 — Nie bois sie to?