Ta strona została uwierzytelniona.
Jak to wszystko gdzieś wpada w bezdenie,
W nieuchronną i otchłanną głuszę...
Wicher lata, jako liście, żenie,
Zerwane w zawierusze.
Powiało w grób, co zaistnie żyło — 5
Miłości, wiary, serca dzieci —
Nic się z młodości łąk nie uchyliło
Srogiej zamieci.
Wszystko w przepaść otchłanną się sypie,
Rozbija się w popiel, w pył ziemisty — 10
Ostaje tylko, jak przygryw na stypie,
Smutek wieczysty.
