Ta strona została uwierzytelniona.
198
∗
∗ ∗ |
Widzisz, bracie mój, towarzyszu mój,
Siniejący na niebiosach żurawiowy wój?
Krzyczą: „Kru, kru, kru!“ — Nie dolecą snu,
Zanim wody mórz przelecą, zabraknie im tchu.
Rozpływa się w skrach podsłoneczny szlak 5
I ślad ginie po żurawiach w siniejących mgłach.
