I rozmarzony rzewnością zieleni
Cmentarnych — zacznie śpiewać dawne chwile
I bohaterstwo ludu chwalić pieśnią
Tych kosynierów, co już życia nie śnią...
∗
∗ ∗ |
Sto lat minęło — od chwili, gdy kosy 25
Zgrzytnęły o las bagnetów ogromny
I pierwszej bitwy rozstrzygnęły losy —
A postawiły pomnik wiekopomny
Dla tych, co z kosą idąc łąką latem,
Raz chwastem ścielą łąkę, a raz kwiatem. 30
Sto lat minęło i świat się odmieniał
Z każdym dziesiątkiem lat i z każdą wiosną...
Kurhan Racławic trawą pozieleniał,
A na krwi ludu chwasty polne rosną!...
Ale tam, w głębi, wieczny żar się żarzy 35
I wiecznie tli się wśród dusznych ołtarzy.
Sto lat minęło — w niewoli, a jeszcze
Żyje ten naród — łzami i nadzieją!
Przez wiek pieśniami karmili go wieszcze,
Dzisiaj już wiatry iskier nie rozwieją, 40
Bo musiałyby zwiać ojców popioły,
Których lud cały strzeże i anioły!
