Strona:PL Władysław Orkan-Poezje Zebrane tom 2.pdf/237

237

Dziko wiatr świszcze po słomianych dachach
 I suchym śniegiem w różne miota strony...        20
Lud nieraz baje w noc taką o strachach
 Lub o wisielcu, co nie pogrzebiony
Leży w kostnicy — lub z wichrem się pieści,
Strasząc podróżnych, gdy drzewem szeleści...

Cała moc wichrów z niewoli rozkuta        25
 Wpadła pobujać pod litewską strzechą;
Czasami jakaś melodyjna nuta
 Z poświstem wichru łączy się jak echo...
A dźwięki płyną prosto od kościoła —
To lud pobożny do Chrystusa woła!        30

Kościół zamknięto — więc nocą burzliwą
 Lud się zgromadził przed ołtarzem pańskim
I pieśń, tę znaną, poważną, rzewliwą —
 Śpiewa — natchnieniem porwany kapłańskim.
A pieśń ta serca rozdziera jak noże —        35
I coraz silniej słychać: „Święty Boże!“...

Kapłan na przedzie... dalej dzieci, starce,
 Niewiasty — jedną zespoleni prośbą.
Wicher po szybach płoche wiedzie harce
 I świstem — pieśni wtóruje, jak groźbą;
I pieśń się z wichrem zlewa w chaos nocny —
Coraz wyraźniej słychać: „Święty Mocny!“...

I coraz głośniej... aż z piersi tysiąca
 Poważnym echem ku niebu popłynie —
Siłą świętości wichry poroztrąca        45
 I u stóp Boga we łzy się rozpłynie...