Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 048.jpeg

 Franek, jak zbudzony ze snu, spytał:
 — Dokądże idziecie?
 — Do chałupy — odrzekł Cyrek z żałosnym uśmiechem.
 — Daleko macie?
 — Jak czasem...
 Franek się zmiarkował. Ale Cyrek dodał jeszcze:
 — Źle w jednem miejscu ostawać, bo człowiek przywyka. Potem żal, jak musi odejść. A mnie raz tak padło...
 — Nie zajrzycie do mnie kiedy?
 — Bedę widział, jak czas powie.
 — Wpadnijcie na wieczór.
 Podali sobie ręce i rozeszli się w pogodzie. Franek aż lekcej stąpał, że się pozbył winującej myśli, która mu każde cięcie smreka odbijała w mózgu.
 — Teraz już raźniej pójdzie robota — pomyślał — byle ino deszcz nie odganiał za często.
 I zajęczała na nowo dolina, każdy pniak, oddawał echa uderzeń siekiery. Zdawało się, że stu ludzi tnie tę ubocz leśną. Smreki padały z strzaskiem, jakby je piorun obalał.
 Franek, łupiąc za świeża obalone drzewa, ocierał często rękawem pot z czoła i spoglądał z utęsknieniem ku górnej uboczy.
 — Jeszcze do wierchu daleko...